Trepanatie

Het sap is verhard
in de brede takken
en sinds de storm
is er weer een kat vermist
Dat is het echte verdriet
in totale alledaagsheid

Ik ben op post
voor niemand in het bijzonder,
draaiend met antennes,
dromend van frequenties
van goddeloze hoop

De waanzin is permanent nu
de orgels worden bespeeld
door een masturberende zot
maar corporate zag het licht
in boeddhisme op kantoor

Bij de dood niets dan korting
en aan de kassa ouderdom,
die demente dans van zakken
en haar waar het niet hoort

Er is een spijker
in ons schedeldak geslagen
en mijn vingers zijn zwart
van het gedurige delven
naar nachtelijke brandstof

De eeuwige lever
is ons helaas niet vergund,
flirten ben ik verleerd
maar voor bezoek zet ik
altijd koffie en koekjes
in zo veel woorden.

Hellion

De Mammon spreekt uit vele monden
de wervelkolom van het beest
trilt
want het jachtseizoen is open.
We hopen het uit te zweten
met onze armen over onze knieën

Elk jaar daalt de horizon
terwijl de weerstand vermagert.
De soldaten staan tot aan de lippen
in het vieze water
en God weent onophoudelijk teer.

Het kost negen maanden om een
mens te baren en één bom om
de klus te klaren. Maar honger
naar haat kijkt niet op een
paar longen meer of minder.
Dat zijn de accijnzen die we betalen.

Smeltwater

Vandaag lost op tot waar het licht nog reikt
en dan zijn er enkel nog de avondwolken.
November brengt in herinnering wat voortleeft,
ondanks alles. Ik kan goddank weer wenen -
het privilege van wie bloed en lymfe heeft.

Het zachtst is mijn oude huid aan de vuisten,
het hardst aan het fornuis van het voorhoofd.

Er hangt damp rond de lampen, als spoken
die niet weg te denken zijn. Ooit hield ik
in het najaar enkel handen vast. Nu is er
rust, en routine. In de verte start een auto,
maar mijn jaagpaden zijn verlaten,
en nergens ritselt er iets in het gras.