Blackout

de oude dag ontsnapt,
haar atomen losgemaakt
en met de wind
als pluis verdreven

wat rest nu nog
op de bodem kan worden
tot koraal of zich
neerleggen in het zand

nu roert zich even niets
en liggen zelfs
de wijzerplaten stil
bij hun eigen wake

vinger voor vinger
schuifelt straks
de nieuwe dag
fluisterend uit de spanten

Ens inerrabile

Dit is ik
Dit is van mij, dit
graniet, dit erfstuk.
De jaren zijn samen-
gedrukt in platen
en in lagen.
Dit is zuiver
concentraat van taal
van wie ooit
vriend was of niet.
Wie ooit sliep
aan mijn tafel
of hevig danste
met mijn krans
-slagader.
Dit is ik van
dat bloed, dat
koortsig ruisen,
dit stollend
denken in kringen.

Nooit meer slapen

nacht ontmantelt dag,
de zware
lettergrepen
regelen het verkeer
de ademhalen, maar
er kan goddank ook
pauze
genomen worden. schade wordt
opgemeten en gecatalogeerd
in hotelkamers en toiletten,
aan balies en banlieus.

nu nadert het diepste
punt van drenking,
de spookminuut
van Parmenides in
en rond de Périphérique

nooit meer slapen
is iets voor jonge mannen
en vrouwen vol van hoop.
voor ons is het pek
en de somberheid van
gedachten die men nooit kan delen.