de muziek van de gehoorgang en de hartkamer
klinkt het stilst bij kil daglicht -
een teken van leven onder een puinhoop
van lawaai.
hou me dicht aan je huid,
luister naar me als ik slik
en de ogen sluit.
hier staan we dan, met onze ondeelbare cultuur
de uren af te tellen tot
je nog wat zegt dat me doet zwijgen,
m'n stemmen aan banden legt
en ik m'n levensadem zie flikkeren
aan het einde van een stille sigaret
