Aan tafel

hamer breekt slot, de naalden vallen
waar ze willen vallen
papier wordt week in wijn, (voornemens
bijeengeschraapt op de rand van het bord)
gedachten staan los, open en nu
zonder deflectie en geen mens die
vermoedt wat een verandering een feest
voor doden en plenging voor zondes
zonder willen iets teweegbrengt
ik schud aan het zoutvat
en lik mijn handpalm, hamer van het hoofd
en denk: wijn is beter zonder weten

Heimdalls concerto voor drie blazers en een piccolo

de wereld krimpt en kraakt, leiders schrijven brieven
aan elkaar vol van kromme beloftes
(dat ze eens zouden zeggen het spijt me ik was fout)
in naam van volk dat niet van tel is
en voor hun vetgemeste broodheren

de trojka van de januskop danst een cirkel:
de oude staatsman met schandalen
de jonge journalist met slecht geweten,
en het ontembare kalf, dronken van zichzelf

wij stamelen verblind door al wat luid is, zoeken verwoed
nog in archieven van hoop of we nog kunnen redden
wat weerloos is

hoe harder men roept dat het goed gaat hoe slechter;
de handen frunniken, nemen een derde portie,
herbevestigen de schaampruik van de uitvlucht
en gieten desinformatie uit vele monden

in de Stille Oceaan dobbert een armada van plastiek
een zoekertje zegt: 'boot zkt kapitein'
Het zout staat ons aan de lippen
"Meer. Nog meer."

BXL

er zijn oneindige plaatsen van herhalingen:
magazijnen, hotels en hoerenbuurten
zij welven vorm en functie tot pilaren
en kamers als eenheden van misdaden

(word ik wakker in een nieuwe nacht
waar niets van mij is en ik besef dat ik droom,
in verschillende tinten van grijs en blauw)

één deur opent alle deuren met het geluid
van warme aarde, een doorgang van verlangen

nogmaals keert de nacht zich om in gelijke hallen
nogmaals valt een druppel vocht op cementen tongen

Retractie

Elke rode baksteen wordt benoemd,
elke stap wordt teruggezet in kalk
Een nieuwe nacht meert zich aan tegen de daken
en ernstige meisjes maken zich klaar

Elke gedachte is een kanteling, elke
naam een stempelring, elke stem
een rimpeling langs vier muren

Buiten is het diep herfst; met
sobere ernst stappen we over plassen
en praten we terwijl ik blijf
tellen van stenen en struiken,
ontlichte ramen en flessen
die we alleen deze nacht nog
zinloos kunnen bezielen

Union Match

het orakel van Oostakker, delirisch
door zwavel en geroosterd grind, vertelde me
over de bomen in mijn longen
en het breekijzer in mijn bek

Wij beleefden samen het verdampen
van ambitie en een opstand van armen
dat de kabels knapten en
de kankertaal niet meer volstond

ten noorden: ovens en hun meesters
ten zuiden: kasseien en hun eters

één lucifer liet ik achter,
voor wie onmachtig met woorden
mij tot Nero zal kronen

Dharma

Onrust is eeuwig voor idioten
het tekeergaan van gebrek
aan betere definities

Niets zo wreed als het eigen zelf

Het ergste: er is een oplossing
en die is steeds voor de zoute morgen
- een asymptoot van zelfontkenning

Leeds

Twee dronken dokters gaan elkaar te lijf uit liefde
in een blakende stad van vetzucht en baksteen
Onstilbare honger onderlijnt de één z’n tasten,
de ander drinkt diep de ascese

De waarheid moet ergens worden,
voortdurend veranderend
in een malend middelpunt
Het is een schervengericht van glazen talen

Dynamo

Als je mond zich in de mijne stort
maakt me dat weer leeg,
een kunstcollectie van kille troost
- de handen van een vaardige dokter

Het bot breekt pas na een paar dagen,
word ik een mandala, weggeblazen,
een stofwolk van onthulling,
een ding met heel veel armen

Ik ben gewond en dat al levenslang
curator, biechtvader,
vloekend als niemand het mag horen,
languit op de vloer voor genade

Серая госпожа

een vlucht in wit en zwart, zoek
de rauwe mist als pad van onlicht
en ontucht, weg van weerstand
tegen de banaalste waanzin

in redding geloof ik niet, piraat
van de zeven stegen, en bloeden
is voor losers

maar mirakel
ik word gevonden
en mijn hoofd wordt gewassen
ik word omgeven door warmte
die geen dictie nodig heeft

schrijf daar maar wat over,
granietgebekte kraaien

Mt. Terror

een nachtmerrie is wat niet weggaat
als je de ogen sluit en harder dan randen
de dingen ziet zoals ze verglijden in

vlees
in een cake vol kak
in een film met mensen
die alleen kunnen lachen als men hun monden
opensnijdt

een nachtmerrie is niet zwart maar veel wit
en craquelage, verblinding niet door angst
en afval maar door de hopeloosheid van
de omgewentelde werkelijkheid

Kastkop

een man kan maar zo veel aan:
als het hoofd een pijnstoel is
vol hatelijke zwammen

het gewicht van jaren en raderen
breekt door huid en haar de
laden vol oude sokken het
gebroken speelgoed van ambitie,
cd's van dilettanten la
la la

zeg dan toch iets, Luc

Britannia

dit is mijn persoonlijk Engeland:
je valt in slaap met een boek
terwijl men buiten vloekt

binnen: verstilde chaos,
schilderij van meisje met letters
buiten: de tanden van besparing
en hun alcoholsyndroom

dit is mijn Engeland:
huizen als steenkool in groene velden,
Gods geschiedenis herschreven

dit is van mij:
dit moment, dit jij, met adem
en slaap op een onafgewerkt boek

Albion

er is een gaslicht bij het bed
in brede boulevards
een cadans van slapers
in een slapende steen.

handen raken de grond,
een vliegtuig vliegt over
- hemel en aarde worden zwaar
wij kwamen in de vreemdste vrede

een jongen wordt wakker als ingebeelde man,
hij schrijft een liefdesbrief, gewikkeld
met wiek en masker, wentelend,
slingerend, dwars door een winkelraam

Чернозём

transfiguratie in eenzaamheid:
de boyar vindt vrijheid in de val
de tsaar eet aarde en drinkt

"het gaat goed" het kan niet slechter
(dit is het ergste)
de boyar schrijft een brief
aan de moeders: "hou moed"

Uit Montgomery

mijn mond is nog niet open -
en toch kan ik geen woorden zeggen
als altijd, aangezien die
mijn stem nog niet verdienen

de groeven worden ouder, milder,
minder op zoek naar goud
maar gehecht aan bomen of
aandachtig oud papier

zonder verve of veren
kan ik maar beter toegeven:
ja, een draak is maar een verklede varaan

Dixmouth

man voorbij de klok
grootmoeder klapt en bijt traag
in het tapijt

alles voor Vlaanderen
(en haar buikige burgers)
ziehier, sire, de middenklasse
en haar artefacten

grootmoeder stopt haar hoofd in de oven
(Radio 2 speelt alleen de mooiste schlagers)
en haar parfum rukt naar pis
en haar plafond naar haat

man in mijn klok, uren
een behang van onbehagen
het zijn de zotten die nog dansen
bid voor ons

02.04.11

Intussen, in het cultuurhuis:
oude mannen bestijgen het podium en tonen hun lid
maar hun daden zijn verjaard
in bedaring van wat ooit
wildheid moest geweest zijn

Ik draag dit hemd al eeuwen
gemarineerd in de geest die hier regeert

U heeft zeven ongelezen berichten
ze zeggen allemaal exact hetzelfde:
hoe lang nog?
Uit duizend vaten wordt bier getapt
voor de onverbeterlijken
met onverteerde gedachten

maar wanneer komt de Nieuwe Taal?
"Raise the flag!"
wanneer komt de Nieuwe Taal?
"durchaus unmöglich"
de straat moet in kaart gebracht worden
de haarden moeten blijven branden
tot de laatste hand wegzinkt
met gehesen glas

Lenitie

in sommige momenten moet ik ontdubbelen,
en dan terugvouwen als lens van lenigheid
zoals dit,
in een korte pauze tussen talen,
staand in keukens, onder stoom en
water, en de geur van verse groenten
- een gesloten filter flirt
met de rand van het zichtbare als
je borst een ogenblik deint en dan
weer daalt
je wast je ijverige handen en droogt ze
met meer liefde dan ik ooit kan drinken
met verwijde ogen,
zo dichtbij

Wolktong

ver van vaderlandse gedachten hangen
de vlaggen sluik als sluiers in
de laag hangende, wachtende wind
ja, я жду
er wachten nog wolken op het land
van welstand en achterstand
en al die mensen die we graag zien
en verliezen of te graag zagen
om hen niet te verliezen

voorbij de gordijnen en hun vensters,
beneden in laag hangende,
sluimerende zomerlucht, wordt
tussen het vermoeide, uitgerokken volk
grijs zaad gezaaid
en we zien het,
we zoeken het
дождь, дождь, дождь

Houten kom

de rijstkom is nog halfvol groen en geel
en van het land kan men nog eten
zelfs in zweet op zwart blijven de gaven
en giften gehandhaafd - ik zie,
ik adem

elke korrel is een geplet ogenblik,
tandplak,
een graaiende hand van honger
het nu los van gisterenmorgen
en de dag die er op moest volgen

rijk wordt het land bezaaid
door maestro's van water en weten
los van de dadendrang van de dag
en de zaken die ik zie in zwart
op goud op wit

Gustav infinitus

De nachtlampen doen de open ogen verklammen en verdampen
Langs baaien en straten slingeren de langkrolse straatkatten
en door holle tunnels zuchten de lage lichten van lichte dagen
met vastomlijnde afwezigheid

Een lepel blijft in permanente schemer liggen
Een woordwolk antwoordt boven de schuchtere torens:
nu is koffie je liefde in verwarmde handen,
golfstromen van man tot meer -
een betrachting van vreemd gemis in vreemde landen

Vandaag zei ik

er is een tijd om te branden in de sneeuw
en om zonlicht te filteren tot
volmaakte woorden

er komt een tijd dat water naar boven loopt
en we zullen zitten,
vissen in kraters van torens

er zullen tijden zijn van wolken
en uren in olijfgaarden.

maar niet, nooit, hier,
vandaag of tussen onze ruggen

248, Плутон

"jaren zijn niet uitwisselbaar,
ook niet in gelijke kamers of vaten,"
denk ik, in de tijd die het kost
om de mond vol te gieten met water

waar handen liggen op tafel is het anders
en ook hoe je bedachtzamer koffie drinkt

ook stilstand is nooit zonder tegenstand,
en verandert het zitten zelf,
of de traagheid van thee en rook

ook de kleinste wereld opent de ogen voor
nog meer licht

Mandel

de wiskundige zegt:
"onze handen rusten op de ander,
onze vingers krullen zich in elkaar
als slapende katten
terwijl niemand ziet hoe hard
hier nog gedroomd wordt"

de criticus zegt:
"de berekening klopt omdat het begin zich
terugkoppelt aan het midden
van een ander begin
als een baan
als een brug
als een boei van gelijkheid"

de drinker zegt:
"de nacht is helder in haar sluier,
waar de schakeringen van één kleur
een aangenaam lezen zijn
van lijnen tussen afgeronde mensen."

Binauraal

slaap strekt zich uit, in en langs
het hoofd in
beide richtingen,
omkranst met slangenbloemen
van nader gewaande sporen

de spooktreinen klimmen en dalen
over de groeivectoren
van de oorgloed en het
stilgehouden kaakbeen

een reiziger slaapt in ongeziene velden
tunnel tot tunnel,
van wortel tot stengel, op golven
van blad tot kelk en
kroon

Laguna

onbekommerd zegt de bedronken profeet:
"wij zullen niet vechten om het laatste been
maar om het punt van een boek of een brief
omdat liefde op het einde van de wereld
een zaak zal zijn van schaduwen in
wegrottende wouden waar namensen niets meer
zullen weten over wat men zei en schreef
en de waarschuwingen niet herkend had
- het zij zo."

wij zijn dichter ondanks afstand
en ondanks afstand is er geen bezwaar
om te praten in onze twaalf tonen en zeven talen
die we kennen van de regenbogen en
de stand van de sterren als scholasten
en in de verte verwante vaganten

"pretentie is een nare zaak," meent
men in de goed gelakte gemeenteraden van dit land
"quamquam alii dicunt you're a cunt,"
bralt de ontketende dronkenman
waar de gekken kind aan huis zijn
en mensen huilen van blijdschap
(de gemeenteraad wordt geschorst)

de doodgravers staan klaar en de koffietafel is gedekt
de profeet schiet zichzelf in het gezicht
en mensen mompelen maar wat

en wij denken "van berg wil ik eroderen tot bos
tot strand en met de traagte van jaren
verglijden in de arduingrijze zee
die men hier zo goed kent"

beter om ons voor te bereiden en ons uit te spreiden
en de tijd die ons verstrengeld als snaren
en snorharen gegund is, goed te besteden
aan wat echt is en helemaal niet kan gezegd
worden met metaforen of symbolen

de oprechte gedachte kent geen waarde en geen lading,
"en een gedicht is maar één vonk in een vreugdevuur
van opeengehoopte onnozelheden"
wij gedenken het spoedige heengaan van de waan
en de ogenblikken van hand aan hand
huid aan huid
mond tot stilte

Onder ingebeelde daken

als de regen striemt over de wagens
en het water langs de ramen stroomt
wordt de traagte zichtbaar van het rijk
in de tragiek van uitgestrekte dagen
en de eindigheid van het verdragen

- ergens klinkt het slaan van klokken
nergens is het niet volledig vochtig

Afterburner

er is nog zo veel om te geven
te smaken, te kerven
aan spaanders te slaan
en om te smeden in steenkolen
van sprekende schedelovens

koorts welt op en kruipt omhoog
langs het bekken, de rug en tot
hals en sleutelbeen rood-vlammend
spreken in lang vergeten talen
van tongen en tomeloze tanden

zondes vergeven en verliezen en
het bloed afvloeien en uitwisselen
als kiemen van een ziekte
in het diepste delirium van
dit laveloos leven

zij snijdt banen in botten en vingernagels
en maakt verhitte monden tot
stomend smeltwater

In ongezellige kamers

het is de adem die afsnijdt
als verlangen om te leven
alleen nog lelijke kinderen baart

het sluimert in de huizen
waar men betaalt met huid en nagels

de holle trom slaat er een slag
voor elke tand die gebroken wordt

Hard water

in lege handen past de hele wereld
en ik heb dan ook niets te geven
noch te bieden buiten bed en tafel
en wijsheid die waarde kent in de mate
dat waan en mond zich kunnen verzoenen

want uiteindelijk is het waar
dat water wegdraait in spiralen
en wij tussen de lijnen een kaatsspel spelen,
elkaars kamers opblazen
en ons afvragen waarom liefde
ook hier niet voorradig is

Byzantium

de telefoon gaat daar in het donker
ergens in een zonderlinge kamer
en een man met gele tanden neemt op
"morgen verandert er niets
en de dag daarna ook niet"
de man knikt en klemt
een bruine sigaret in zijn mond
"moeder stelt het slecht"

"er is geen reden om
deze wereld niet te verdrinken"
en dan legt de Nazareeër af

de man drinkt trillend
een glas water en bidt