Denver

over de rosgeblazen stenen is het moeilijk
om te zingen, ademen en te verdwalen
in hard mensenzand, in de handpalm van God

onze oude leugens worden weggestraald
en opgezweept in stoffig zonlicht

de dorstige liefde van ouders die er niet waren,
trachten we met elke voetstap te ontwaren
in Zijn hooggerichte oog,
en in oranjerode mensenkruimels

Tezcatlipoca

ik weet niet meer in welk water mijn
gedachten van toen gevaren zijn, en
wat ik dronk of hoe ik misschien dacht
dat ik een geletterde ruiter was

ik herinner me wel het aftikken
en het eerste likken aan
het vastgehouden hout van een nieuwe smaak
in caférumoer en muren van oker

ik gedenk ons sindsdien als nachtstappers
met vaste handen, laverend tussen
droge rotsen en hongerige stormvloed