Effusie

de stad dijt uit in de winter,
met haar kille naalden dieper in de groeven
van onze slijtende platen

men houdt de straat in de gaten,
biddend als prelaten
met kartelranden en rouwnagels
en dichtgevroren oogleden

men ziet hen schuifelen -
losgemaakte schaduwen uit hoeken
en kruimels uit een onbestemde moederschoot

en men weet -
zij zijn de mensen met geknakte ruggen,
of ook vormbewegingen in volstrekte leegte

Nachtboek

In alle regels bij elkaar gescharrelde foto’s
staan uitgekraste zondes
Zij zijn schuldverklaringen
Zelfs geen Lethe kan de bladzijden doen verblanken –
ook de demon kent immers zijn getal

Kroon me nog niet met dikke koorden
Maar denk aan de laatste lege pagina’s –
Vrijheid en dood