Lichten op afstand

zo onscherp als tranen van kou of verloren als de winterwind
die je huid door je kleren striemt
verschuiven de lichten van rood naar wit
en vrachttreinen remmen echoënd af als ijzeren spoken

onafgewerkte gesprekken
halfslapende divinatie boven koffie
wat de dag brengt staat in de kranten

de bogen en hallen en hoeken van dit grijze paleis
zijn vervuld met verkruimelde dromen
en de hoop van zij die 's nachts opgekruld liggen
in de lichten die springen van rood naar wit

Wurgvogel

terwijl hij zich bekwaamt in de harde talen,
in de scharen langejaste boeken en esoterische experimenten,
stijgt hij op naar koude hoogtes.
het is niet genoeg dat hij slaagt -
anderen moeten ook falen

alles openbaart zich onder zijn staren
maar de koudmetalen schaal bevat ook een kooi,
daarin een goudgestikte wurgvogel,
daarin een draaikolk van angst

Proteus in brand

Dit vloeibare vuur verandert de verlangens
en doet verlangen naar het vreemde:
de keelstemmen op straat die ik niet versta,
en het gedruis van vervaarlijk klinkende glazen die breken, of
de verraderlijke voelsprieten voor intimiteit.

Elke keer als mijn aderen volgelaten worden met dit valse vuur,
word ik weer een ander man,
meer een lichaam dan een ziel en meer een mond dan een tong
en met die mond verken ik de vurige essentie van de anderen
tot ik ga slapen
en dan wakker word met de stem van een verre God van vergetelheid
die waakt over mijn uitgeblutste vuurkuil en zich afvraagt
waarom een man zo vaak

De zee spreekt een andere taal

de zee spreekt een andere taal in dit verre vaarwater
de kapitein is alleen op zijn boot
in de verte de grijze lijn waar de deining overstag gaat
in de donkerblauw geverfde hemel met roodoranje randen
hij ademt en drinkt op vrienden die
te dierbaar zijn om hier te zijn in dit uitgestrekte gezelschap

zijn schip ligt stil in het midden

daar zijn al de eerste sterren van de jonge nacht -
de kapitein blijft kijken, en wenst zich ademloos
een wonderlijk lege morgen