in het trage mompelen van wagens
hoort hij een nieuw volkslied
tussen de zachtheid van oude regendekens
in stegen en ingelichte vensters
(met bovenal, de mensen)
in hart en onderbuik ontluikt
een al te bekende wens om zijn armen
om de huizen heen te leggen
waar vochtige vrienden nog thuis zijn
hij begeleidt zichzelf op trommels
hij haakt zijn hand in duizend muren,
en zegt:
wij zijn één
wij zijn twee
wij zijn nooit alleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten