Dit is mijn bloed

ik geloof in woorden -
maar daden zijn realia
die dan geduid worden
met nog meer woorden
en toch
kan ik niet zwijgen
ik wil niet zwijgen
niet met het bloed nog in ons
niet tussen de tijgers
en leeuwen en beren
en tegenwijzerszin de tijd

onze wil is niet te breken
en ik ben onverdeeld
hongerig, maar levend op hoop,
angstig, maar vrees nooit de dood.

Veii

De vlammen laaien hoog, maar ik zwijg
Ik denk, blijf gewoon bij mij
en niemand hoeft te weten wat ik voel.
Mijn bedoelingen zijn goed maar
mijn gewrichten zijn bezwaard
door donker marmer, en gestold in tijd.

Ooit moet ik mooi geweest zijn,
minder beschadigd, met beter tandvlees.
Maar wat rest nog buiten warmte
en de tederheid van een rokersadem
die zijn wijsheden inslikt, beducht
op al te grote nuchterheid

Laat me je kapel zijn, het hellend vlak
waarop je terugvalt als het avond wordt.
Laten we samen zoek raken in het woud
en klimmen over muren van hout

Op eigen risico

de dagen hakken ons aan spaanders
de zachtste delen eerst
zelfs het woord weemoed
ligt gekwetst in het hooi

wij waren niet op maat gemaakt
voor de wet van het kapitaal
of de slecht gespelde moraal
van het krantencommentariaat

dat wil ik al zo lang zeggen
maar wat baat het schreeuwen
terwijl rondom ons scherven
en splinters uit vensters blazen

het ergste zijn de blinde muren,
de barnumborden vol met leugens
en dan de bekende apathie -
die maakt me staatsgevaarlijk