Metoik

een kilometer oostelijker
klinken de straatstenen stiller
en zeilt de tram op tijd
voorbij de nette gevels.

de winkels staan verkeerd hier,
de hoogspanning te hoog
en brak water wordt zilt
in afgedekte kelders.

een kilometer oostelijker
werkt de architect gestaag,
en voelt hij die minotaurus
traag sluipen door het labyrint

Een soort van dood

Des avonds als ik dronken ben
zijn mijn oogleden rood,
mijn irissen dubbel groen

Dan zit ik met de handen tegen glas
adem ik wolken, bid ik
tot mijn goden voor iets anders, zit ik
op knieën geknecht
tussen vat en tussen vlam

Het is de naad van mijn lichaam
die nooit gehecht is,
en de onontkombaarheid
van een bepaald soort dood

Natie

de afstand wordt groter en ook kleiner
de hemel hangt lager, grijzer,
omklemt nat dit land van klei en leem.

met elke seconde deemstert,
wist het zonloze licht iets weg
van wat men wist - de avond
komt binnen door deuren en ramen,
neemt plaats in onze fauteuil.

buiten is een klopjacht bezig
met handen om de gevesten
en honden aan de laarzen

vannacht blijft de slaap op afstand
en dat met ons belastinggeld