Concluderen we

ik brand op de reservetank
van m'n jeugdjaren,
vervloek het systeem van de dingen
die dwingen;
enge archiefkasten vol herinneringen
prullaria van haperende toekomsten.

al bijna 30 en wat ik geleerd heb,
weegt niet veel:

niks blijkt lastiger dan
geen kromme koorden te spannen
uit de meest oprechte gedachten;
en dat wat zacht is altijd
verglijdt in bange nachten.

Kruishoutem, 05:01am

een studie in beweging van gesloten lippen
en brede handen die rusten op een stuur.
vormen die om vijf uur 's ochtends verglijden in
velgen en vijf kilometer lintpoëzie

de velden van Vlaanderen zijn doorregend.
alleen arrogante dwalers wagen zich nog
over deze middenstrepen.

het is een schildering van de spookuren,
soms in hallen van tandeloos theater,
soms in vervallen achterhuizen. en toch
blijven en blijven de beperkte waarnemingen
milde giften geven