Mare Crisium

Na het zingen komt de slaap,
zinkt ze diep in het warme lichaam
als duikboot of ballon

De mond is nu een vuurkuil
van verlaten kampen
Damp kringelt rond het hoofd
en brengt vrede met gesloten ogen

Anderen liggen languit als doden
op marmeren vloeren

Oudering

Een oude vrouw beweegt linker over
rechter geringde koortshand
De onrust is groot,
de einder al dichtbij, en donkergrijs

Zij heeft zich weggeplooid
in de glooiingen van haar ogen,
die blik vol bleekheid

De storm zet op, zwelt aan.
Haar lippen raden de angst,
de jaarringen sluiten de cirkel

Syntaxis

De zeden zijn wild hier, tussen bladeren,
kaften en kleren die het vloerkleed vormen.
Je slaapt in dit stelsel aan letters,
labels en betekenissen die niet iets hoeven te zeggen.

Soms is het beter om rug aan rug te zijn,
aaneengeregen als klimop, woest in stilte
die tot stand komt na het laveloze lezen.
Het kleinste verschil tilt fictie naar boven
als eb en vloed,
een metafoor die steeds zichzelf zoekt