Persephone

elke stap dichter is één verder
van dat oude hemelhuis
elk uur schenkt ons de verkeerde vastberadenheid
in tijd die niet meer teruggaat

kom je terug als het weer winter wordt?

kan ik een boot bouwen die groot genoeg is
om de warme zorgen en wonden mee te dragen

en ik zeg:
wij zijn slaapdronken in een stroom geslipt
en nu uit een veel te grote droom
wakker geworden als versnipperde stervelingen

RDC

in het trage mompelen van wagens
hoort hij een nieuw volkslied
tussen de zachtheid van oude regendekens
in stegen en ingelichte vensters
(met bovenal, de mensen)

in hart en onderbuik ontluikt
een al te bekende wens om zijn armen
om de huizen heen te leggen
waar vochtige vrienden nog thuis zijn

hij begeleidt zichzelf op trommels
hij haakt zijn hand in duizend muren,
en zegt:

wij zijn één
wij zijn twee
wij zijn nooit alleen