de lijnen in de huid van mijn hand zijn
niet als de ravijnen in die van jou,
nog niet volgelopen met aarde of bevlekt
met oude wijn.
je weet wel dat dit het einde is van de gang
en dat je alle waardigheid verliest,
dat het daglicht de sluier scheurt van wat trots
en mooi leek.
maar kijk, ik zal er zijn onder de ingegrijsde massa
in de uitgeholde kerk
en ik zal er zijn, turend naar de kist
die in de afgrond verdwijnt
men zal het einde contempleren
men zal beseffen dat alles anders geworden is,
niet dat er niets veranderd is.
