De tijden van het harde vlees en de weke botten
zijn weer aangebroken: ik lijk te bestaan uit
wormen, hoe veel witte woorden ik ook spreek.
Ik ben mobiel, glij langzaam onder tafel door
tot rug en heupen zich krakend in elkaar boren,
en zich laven aan nog onontdekte paren lippen.
Terzines rijzen op uit natte stegen van zilver
en vanzelf neemt de demon bezit van mijn leden.
Er is nooit iets dat ik niet aan mezelf te danken heb.
Geen distichon is ooit meer dan een kale echo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten