We liggen elk verpakt in onze dromen
en rijden roerloos door het donker
Jij tegen mij, mijn wit tegen je goud
en jouw rug in de kom van mijn lichaam
Dit is schoonheid in monochroom:
twee reizigers in het onzekere
Zeven jaar waren we niet echt zoekend
maar we waren wel zoek. Nu, zoet.
Langzaam koelen we af, onze gezichten
verdonkeremaand door regenwolken.
En traag zijn onze polsslagen
gedaald naar dezelfde frequentie.
Ergens graveert men dit moment
in bronzen platen, voor in de kamers
waar we samen hebben gewandeld.
Alle metronomen staan nu stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten