Apenhuis

ik wil bouwen aan nieuwe waarheden
maar de vraag is waar beginnen die

ik weet wel dit:
die dingen verschuilen zich niet
in het gekauw van collega's
of het gebalk van pendelaars
de ondraaglijke lichtheid
van slecht geschreven gedichten

in de diepzee van de slaap
liggen enkel monsters
in achterkamers
woekert de kanker van onze tijd

op ironische afstand
is steeds de dood dichtbij

bezeten van vermaak
de banaliteit van het kwaad
is een staat van spektakel

Ein rasendes Tosen und Toben
erfüllte den Raum,
die Erde zitterte,
eine Wolke von Staub, Dampf
und Qualm, und das Ungetüm
war vorüber

misselijk zijn we van ongeluid
het spook van het gestolde nu
waar waarheid komt in spaanders.

het zijn altijd de aapjes
die aan orgeltjes draaien
die het gelag betalen