de stad dijt uit in de winter,
met haar kille naalden dieper in de groeven
van onze slijtende platen
men houdt de straat in de gaten,
biddend als prelaten
met kartelranden en rouwnagels
en dichtgevroren oogleden
men ziet hen schuifelen -
losgemaakte schaduwen uit hoeken
en kruimels uit een onbestemde moederschoot
en men weet -
zij zijn de mensen met geknakte ruggen,
of ook vormbewegingen in volstrekte leegte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten